Czy zachęta do odkrywania dziedzictwa kultury, w bliższym i dalszym otoczeniu, może być jednym ze sposobów zdobywania uwagi i zainteresowania młodych ludzi? A jeśli tak, to w jaki sposób wspierać ich i motywować do takich działań?
Po pierwsze, warto dać osobisty przykład. Kilka minut podczas lekcji na podzielenie się z uczniami opowieścią o odwiedzinach w muzeum, pokazanie zdjęć zabytków obejrzanych podczas weekendowej wędrówki na pewno ma pozytywny wydźwięk. Jeśli nauczyciel jest dla dzieci autorytetem, być może same zechcą wybrać się z rodzicami na podobną wycieczkę, a potem opowiedzieć o tym kolegom i koleżankom z klasy.
Po drugie, świetnie, jeśli edukator wysłucha opowieści dziecka o ciekawym miejscu, które zobaczyło. Uczniowie lubią podejść do nauczyciela, na przykład podczas przerwy między lekcjami, i podzielić się z nim wrażeniami oraz refleksami, jakie wywołało to miejsce. Okazanie entuzjazmu przez dorosłą osobę, pochwała, są inspiracją dla młodego człowieka do dalszego odkrywania świata.
Jeszcze lepiej z psychologicznego punktu widzenia, jeśli uda się połączyć formy wspomniane powyżej. A więc może lekcja, podczas której wszyscy, a więc i nauczyciel, i uczniowie będą mogli podzielić się swoimi historiami z poznawania dziedzictwa materialnego i niematerialnego? Informacja na szkolnych mediach społecznościowych albo stronie internetowej szkoły, że odbyły się takie zajęcia, jest bardzo inspirująca dla dzieci. Wiedza o tym, że ich wysiłek znajduje szerszy odbiór, wśród innych nauczycieli, uczniów innych klas, rodziców, władz edukacyjnych i lokalnej społeczności jest powodem do dumy i dobrze wpływa na poczucie wartości młodego człowieka.
Zaproszenie do szkoły rodziców albo dziadków uczniów, którzy mogą opowiedzieć o swojej przeszłości związanej z lokalnymi miejscami, bardzo buduje poczucie pewności dziecka. Pokazuje mu związek między dawnymi a obecnymi pokoleniami. Daje poczucie ciągłości tradycji i wzmaga potrzebę odkrywania więcej i więcej.
Jak więc widać, psychologiczne wsparcie uczniów i zachęcanie ich do poznawania dziedzictwa kulturowego opiera się na dwóch podstawowych czynnikach: człowiek ze swoją historią oraz motywowanie i budowanie poczucia wartości w młodych osobach. Dobre samopoczucie i pewność tego, co chcemy robić, zawsze wpływają pozytywnie na jednostkę, niezależnie od jej wieku. Takie podejście wydaje się szczególnie cenne w przypadku młodzieży, która dopiero kształtuje swój system wartości. Budowanie tego systemu na dziedzictwie, tradycji i szeroko rozumianej kulturze daje szansę na dorosłość, w której znajdzie się miejsce na ciekawość i eksplorowanie świata.
Autorka artykułu: Ewa Grynicka, ARTeria
Zdjęcie otwierające: Freepik
